οδηγώντας (driving)

Παραθέτω τον δεκάλογο του «καλού» Έλληνα οδηγού, έτσι όπως τον έχω καταρτήσει ο ίδιος από την καθημερινή μου εμπειρία στην οδήγηση. Η σειρά είναι τυχαία...

1. Στον αυτοκινητόδρομο ή δρόμο με τουλάχιστον 2 λωρίδες κυκλοφορίας, πάντα προσπερνάμε από τα δεξιά. Αυτός που πάει αργά στη μεσαία ή αριστερή λωρίδα είναι βλαμμένος κι ο μόνος τρόπος για να κινηθούμε γρήγορα προς τον προορισμό μας (παραβιάζοντας πάντα τα εκάστοτε όρια ταχύτητας) είναι η προσπέραση από τα δεξιά. Έτσι κι αλλιώς, ο μπροστινός αργός οδηγός, σιγά μην του κόψει να κάνει δεξιά καθώς εμείς τον προσπερνάμε.
2. Όταν σε διασταύρωση με σηματοδότες (κοινώς «φανάρια») θέλουμε να στρίψουμε αριστερά, ποτέ μα ποτέ δεν περιμένουμε στην ουρά που υπάρχει για αυτούς που θέλουν να στρίψουν αριστερά. Αντιθέτως, δημιουργούμε τεχνητή δεύτερη λωρίδα αναμονής, ακριβώς δίπλα στο πρώτο όχημα που περιμένει να στρίψει, αγνοώντας παντελώς το ρεύμα με αυτοκίνητα που θέλει να συνεχίσει ευθεία. Με αυτό τον τρόπο και χρόνο κερδίζουμε μην περιμένοντας στην ουρά με τους μα...ες και επιδεικνύουμε την ανωτερότητά μας απέναντι στους υπόλοιπους οδηγούς προκαλώντας το θαυμασμό των υπολοίπων οδηγών που περιμένουν υπομονετικά στην ουρά. Μαγκιά μας, έτσι;
3. Όταν φτάνουμε σε σηματοδότη που είναι πράσινο και γυρνάει σε κίτρινο, ποτέ, μα ποτέ δεν σταματάμε. Αντίθετα, επιταχύνουμε άμεσα προκειμένου να διατηρήσουμε τον αριθμό των δέκα αυτοκινήτων που θα περάσουν με κόκκινο. Είναι κρίμα να κόψουμε τη φόρα των υπολοίπων οδηγών που μας ακολουθούν και εξάλλου εμείς έχουμε πάντα προτεραιότητα.
4. Αντίστοιχα, όταν περιμένουμε στο σηματοδότη να ανάψει πράσινο και είμαστε το δεύτερο αυτοκίνητο, προτού ανάψει πράσινο, κορνάρουμε προκειμένου να διατηρούμε σε εγρήγορση τον οδηγό του μπροστινού (πρώτου) αυτοκινήτου. Ποιος θέλει να καθυστερεί σε φανάρια;
5. Όταν σε διασταύρωση με σηματοδότες και ενώ είναι πράσινο, θέλουμε να στρίψουμε, αλλά λόγω κίνησης ή δυσκίνητου οχήματος μπροστά (πχ. φορτηγό) σταματάμε ακριβώς μπροστά στο φανάρι και ανάψει κάποια στιγμή κόκκινο, αγνοούμε παντελώς το φανάρι και περνάμε ασχέτως των υπολοίπων οδηγών. Άλλωστε, πράσινο δεν είχαμε; Είχαμε προτεραιότητα και μας έκοψε ο μπροστινός παπάρας. Νύχτα το πήρε το δίπλωμα;
6. Δεν σταματάμε σε STOP. Είπαμε ότι εμείς έχουμε πάντα προτεραιότητα, ασχέτως σήμανσης. Άλλωστε ποιος θέλει να τρώει τα τακάκια των φρένων του;
7. Αγνοούμε τους πεζούς, ακριβώς όπως αγνοούμε και οτιδήποτε άλλο που δεν έχει σχήμα αυτοκινήτου και τυχαίνει να βρίσκεται μέσα στο δρόμο. Οι δρόμοι είναι για τα αυτοκίνητα, όχι για τους πεζούς. Πρόβλημα της μάνας που θέλει να περάσει με το καροτσάκι και το μωρό της απέναντι. Να περιμένει μέχρι να αδειάσει ο δρόμος και μετά να ξεκινήσει. Τι τη θέλει τη βόλτα μεσημεριάτικα;
8. Παρκάρουμε όπου βρούμε, αρκεί να υπάρχει αρκετό πλάτος και μήκος ώστε να χωράει το όχημά μας. Είτε το μέρος είναι σε διπλοσειρά στο δρόμο, είτε πάνω στο πεζοδρόμιο (με τις 2 ή 4 ρόδες, σημασία δεν έχει), κλείνοντας έτσι τη διάβαση οποιουδήποτε πεζού. Άλλωστε αυτοκίνητο έχουμε, τέλη κυκλοφορίας πληρώνουμε, στο τζάμπα έχουμε συνηθίσει, ποιός πάει να πληρώνει πάρκινγκ, τι λέμε τώρα...
9. Σε διαγραμμισμένες καθορισμένες θέσεις σε ένα πάρκινγκ (που θα είναι τζάμπα φυσικά), ποτέ δεν παρκάρουμε μέσα στα όρια που υποδεικνύονται, γιατί αν το κάνουμε αυτό, θα θεωρηθούμε άσχετοι και ότι μας υποδεικνύουν άλλοι πως πρέπει να παρκάρουμε. Αντίθετα, παρκάρουμε ακριβώς όπως στρίψουμε, χωρίς να κάνουμε την ελάχιστη μανούβρα, εμποδίζοντας έτσι τους δίπλα για να παρκάρουν κι αυτοί σωστά.
10. Τέλος, παρκάρουμε έτσι ώστε να κλείνουμε ράμπες για αναπήρους, να καταλαμβάνουμε θέσεις σε πάρκινγκ που έχουν οριστεί να είναι για εγκύους, αναπήρους, άτομα με κινητικές δυσκολίες, κτλ. Να πάει να κουρευτεί ο κουλός και ο κάθε ανάπηρος που μου θέλει θέση πάρκινγκ ειδική γι' αυτόν. Σημασία έχει εγώ να παρκάρω όσο πιο κοντά γίνεται στην είσοδο του καταστήματος. Να μάθει να με σέβεται και να μη βγαίνει από το σπίτι του.

Μπορείτε να προσθέσετε ό,τι άλλο νομίζετε.

Κατεβαίνω το απόγευμα στο κέντρο με το αυτοκίνητο για μια δουλειά. Σε κάποιο σημείο στην Εγνατία, μετά το Ιπποκράτειο, βλέπω στα αριστερά μου ένα αυτοκίνητο που το οδηγεί ένας κύριος και δύο μικρά κοριτσάκια, ηλικίας 4-6 περίπου, να παίζουν στο κάθισμα του συνοδηγού. Ο κύριος εικάζω ότι είναι ο μπαμπάς των κοριτσιών. Σταματάμε σε κόκκινο φανάρι και βλέπω πως είναι τα κοριτσάκια. Το ένα κάθεται κανονικά στο κάθισμα, χαμηλά, και το άλλο ακουμπάει με την πλάτη του το ταμπλό μπροστά στη θέση του συνοδηγού και παίζει με το άλλο κοριτσάκι. Φυσικά έτσι όπως κάθονται και τα δύο, κανένα δε φοράει ζώνη ασφαλείας, όχι ότι θα μπορούσε έστω κι εκείνο που κάθεται κανονικά. Ο μπαμπάς όμως φοράει ζώνη ασφαλείας. Ενώ τα βλέπω, σκέφτομαι: «η βλακεία τελικά είναι άπειρη», όπως είχε πει κάποτε και ο Αϊνστάιν. Το ξέρω, μερικές φορές βαριέσαι να δέσεις τα παιδιά στο κάθισμα, είτε γιατί η απόσταση είναι μικρή και σκέφτεσαι ότι θα πηγαίνεις με προσοχή, είτε για οποιονδήποτε άλλο (χαζό) λόγο. Όταν όμως το κακό συμβεί (χτύπα ξύλο), δυστυχώς τότε εκτός από το κεφάλι των παιδιών σου που θα έχουν χτυπήσει στο τζάμι, θα χτυπήσεις κι εσύ μετά το κεφάλι σου για τη βλακεία που είχες κάνει να μην τα ασφαλίσεις όπως πρέπει μέσα στο αυτοκίνητο. Δικαιολογίες όπως αυτές που αναφέρω παραπάνω είναι απλά ηλίθιες. Τελεία.

Τις προηγούμενες μέρες παρακολουθούσα ένα σεμινάριο για διαχείριση Oracle δυτικά, στο City Gate κοντά. Το μεσημέρι έπρεπε να περάσω από το κέντρο προκειμένου να γυρίσω ανατολικά, από τη μια άκρη της πόλης στην άλλη με λίγα λόγια. Επέλεξα την Αγίου Δημητρίου και πήγαινα σχετικά καλά. Το θέμα είναι ότι στο δρόμο έβλεπες διάφορες συμπεριφορές-καφρίλες των Ελλήνων οδηγών. Κάπου εκεί στο Αριστοτέλειο, βλέπω τον ποδηλατόδρομο που χάραξε ο Δήμος. Σε ένα μεγάλο μέρος του είδα με έκπληξή μου ότι δεν υπήρχε εμπόδιο πάνω σε αυτόν. «Μωρέ μπράβο», σκέφτομαι. Δυστυχώς και ενώ προχωρούσα και φτάνοντας έξω από το ΑΧΕΠΑ, εκεί λοιπόν είχε παρκαρισμένα αυτοκίνητα, είτε με αλάρμ είτε χωρίς, ταξί σταματημένα, κτλ. Εν τω μεταξύ ακολουθούσε από πίσω ένας ποδηλάτης (ω ναι, υπήρχε και ποδηλάτης). Σκέφτομαι «αυτός τώρα από πού θα πάει;». Πιο κάτω βλέπω παρκαρισμένα αυτοκίνητα πάνω σε πεζοδρόμια, σε γωνίες δρόμων όπως όπως. Εκεί στο φανάρι της 3ης Σεπτεμβρίου που απαγορεύεται να στρίψεις προς αριστερά (πηγαίνοντας ανατολικά) και υπάρχει απαγορευτικό σήμα, με το που ανάβει πράσινο, ο πρώτος βγάζει αριστερό φλας για να στρίψει, εμποδίζοντας έτσι τους από πίσω. Πιο κάτω στο φανάρι με την Κατσιμήδη που βγαίνει στον περιφερειακό, αυτοί που θέλουν να στρίψουν αριστερά για να μπουν στην Κατσιμήδη κοντεύουν να σχηματίσουν 3 ουρές, ενώ φυσιολογικά υπάρχει μία. Εντάξει, έχει κίνηση φίλε μου, αλλά γιατί δεν μπορείς να περιμένεις υπομονετικά όπως οι οδηγοί που βρίσκονται στο σωστό ρεύμα και πρέπει να πας διπλοσειρά; Σε άλλο φανάρι, ανάβει κίτρινο, μετά κόκκινο. Βλέπω εγώ από αρκετά πίσω, έχει ανάψει κόκκινο και να φεύγουν 2-3 αυτοκίνητα ακόμη. Μου έρχονται στο μυαλό τα σκιτσάκια των ΑΜΑΝ για τους οδηγούς, αλλά δυστυχώς δε μου φαίνεται τόσο αστείο όσο το βλέπω στην πραγματικότητα...

Δεν ξέρω, λέτε να είμαι γραφικός...;

Πήγα πριν λίγες ώρες με το αυτοκίνητο σε ένα κατάστημα για ψώνια στο Ρετζίκι (βασικά λίγο πιο πάνω). Παρασκευή απόγευμα, η κίνηση αρκετή. Για άλλη μια φορά επιβεβαίωσα τον κανόνα ότι στη χώρα μας τίποτα δε γίνεται βάσει σχεδίου, με αποτέλεσμα να μην υπάρχουν έστω οι βασικές υποδομές. Για άλλη μια φορά επιβεβαίωσα ότι οι περισσότεροι κοιτάνε να βολευτούνε όπως μπορούνε, αδιαφορώντας για τον υπόλοιπο κόσμο.

Βρεθήκαμε σήμερα στο IKEA για κάποια ψώνια. Βράδι, φεύγουμε από εκεί και προχωράμε προς το αυτοκίνητο που ήταν παρκαρισμένο στο πάρκινγκ φυσικά. Επειδή είχε αρκετά αυτοκίνητα, το άφησα σχετικά μακριά από την είσοδο, οπότε έπρεπε να περάσουμε από το δρόμο που περνάνε τα αυτοκίνητα, ένα δρόμο διπλής κατεύθυνσης, με καλό οδόστρωμα και φρεσκοβαμμένες τις διαβάσεις (έχει σημασία αυτό). Προχωράμε λοιπόν, κοιτάμε αριστερά δεξιά και ξεκινάμε να περάσουμε απέναντι μέσω μιας διάβασης, εφόσον κάποια αυτοκίνητα που έρχονταν ήταν αρκετά μακριά.

Σήμερα, πηγαίνοντας στη δουλειά, ακούω στο ραδιόφωνο το πρωί για ατύχημα στην κατηφόρα της Καρδίας, στο ρεύμα που έρχεται προς Θεσσαλονίκη, στην εθνική Μουδανιών - Θεσ/νίκης. Μετά μου έρχεται στο μυαλό η επιστροφή που είχαμε εμείς την Κυριακή το μεσημέρι και πάλι από τη Χαλκιδική. Και τότε είχε κίνηση, ο αριθμός των αυτοκινήτων μεγάλος, αλλά οι ταχύτητες καλές, οπότε ουσιαστικά χωρίς πρόβλημα. Ωστόσο, αυτό που σου κάνει εντύπωση (τουλάχιστον εμένα, δεν ξέρω εσάς), είναι οι αποστάσεις που αφήνουν οι οδηγοί μεταξύ τους. Με λίγα λόγια, ελάχιστες.

Γυρνάω σήμερα από τη δουλειά. Ο καιρός συννεφιά με ένα ψιλόβροχο. Μπαίνω στο αμάξι και πηγαίνοντας να βγω από το πάρκινγκ της Νομαρχίας, σκέφτομαι «ελπίζω να μην έχει γίνει τίποτα στην περιφερειακή, γιατί τη βάψαμε». Οδεύοντας προς την περιφερειακή, βλέπω ότι το ψιλόβροχο έχει κάνει δουλειά, οι δρόμοι είναι βρεγμένοι, όχι πολύ, ίσα ίσα σε επίπεδο που ο δρόμος να είναι επικίνδυνος, εφόσον δεν έχει πλυθεί καλά και δεδομένου της σκόνης και των σκουπιδιών, το μίγμα αυτό αποτελεί κίνδυνο για τους οδηγούς.

Είναι γνωστόν ότι εμείς οι Έλληνες οδηγούμε ως επί το πλείστον ως ουρακοτάγκοι. Έτσι λοιπόν, ξεκινώ μια σειρά από απλές και σύντομες περιγραφές των εμπειριών μου μέσα στο αυτοκίνητο, σε διάφορες στιγμές, πηγαίνοντας πχ. στη δουλειά, γυρνώντας σπίτι, σε ένα ταξίδι, κτλ. Είμαι σίγουρος ότι κάποιες από αυτές θα τις βρείτε διασκεδαστικές, συνάμα όμως, θα καταδείξουν την έλλειψη συνείδησης οδηγού και πεζού που μας διακατέχει ως Έλληνες γενικά. Πρωταγωνιστής σε αυτές τις αφηγήσεις θα είναι ο Μπιλάρας (για να μην πω άλλο όνομα και παρεξηγηθείτε, λέω το δικό μου). Καλή ανάγνωση.