διάφορα (miscellaneous topics)

Μείνετε συντονισμένοι, καθώς τις επόμενες μέρες θα δημοσιεύσω λεπτομέρειες για τη Λευκάδα, που είχαμε την τύχη και τιμή να επισκεφθούμε λίγες ημερούλες για να περάσουμε ευχάριστα. Θέλω να τακτοποιήσω ορισμένες φωτογραφίες προκειμένου να δείξω και φωτογραφικό υλικό.

Σήμερα το πρωί σηκώνομαι και βλέπω στο router ότι το λαμπάκι της ADSL δεν ανάβει. Ωχ, σκέφτομαι. Επειδή από προχθές κάνει κάποια έργα έξω η ΕΥΑΘ, σκέφτομαι το χειρότερο... Πάω σηκώνω το ασύρματο, η γραμμή κομμένη. Ναι, το συνεργείο της ΕΥΑΘ έκοψε ολόκληρο καλώδιο του ΟΤΕ. Όλη η πολυκατοικία, αν όχι το τετράγωνο, δεν είχε τηλέφωνο. Κατευθείαν δηλώνω βλάβη στον ΟΤΕ (από το κινητό, αν ποτέ χρειαστείτε το 121 για τις βλάβες του ΟΤΕ, από κινητό ο αντίστοιχος αριθμός είναι 13888).

Φεύγουμε μετά για ψώνια και γυρνώντας ξαναπαίρνω στις βλάβες και λέω ότι το πρόβλημα κατά 99,9% είναι στο ότι το συνεργείο της ΕΥΑΘ έκοψε το καλώδιο και αν μπορούν να στείλουν συνεργείο κατευθείαν εδώ. Μετά μιλάω με έναν εργάτη από το συνεργείο.

- Κόψατε κάποιο καλώδιο σκάβοντας;

- Ναι, του ΟΤΕ. Ειδοποιήσαμε από το πρωί, αλλά βλέπεις, δημόσιοι υπάλληλοι... Από βδομάδα μάλλον.

- Ωχ. Καλά.

Ευτυχώς, το συνεργείο ήρθε μετά από καμιά ώρα. Προφανώς για να υπάρχει αυτή η δημοσίευση, σημαίνει ότι η βλάβη αποκαταστάθηκε. Τώρα για το ποιος φταίει, γεγονός είναι ότι το καλώδιο του ΟΤΕ ήταν μόλις 5-10 εκ. στο έδαφος, ενώ κανονικά (σύμφωνα με τα λεγόμενα του εργάτη του συνεργείου) πρέπει να είναι κάτω από 70εκ. βαθιά στο έδαφος.

Πάντως, οφείλω να ομολογήσω ότι ανταποκρίθηκε (σχετικά) γρήγορα ο ΟΤΕ.

Πόσο χαίρομαι που επιτέλους τελείωσε άλλη μια Eurovision. Δεν είδα ούτε δευτερόλεπτο, εκτός από μια κλεφτή ματιά πηγαίνοντας στην τουαλέτα για κατούρημα. Χαίρομαι ιδιαίτερα που ήρθαμε έβδομοι, διαψεύδοντας όλες τις παπάρες που ακούγαμε από εδώ κι από εκεί, ότι μπορεί να πάρουμε την πρώτη θέση και τα γνωστά κουραφέξαλα που ακούμε κάθε χρονιά («φέτος είναι διαφορετικά, έχουμε το Σάκη, είμαστε σίγουρα φαβορί»...).

Άντε τώρα να ακούς την(-ον) κάθε φαρμακόγλωσσα(-ο) στην τηλεόραση γιατί δεν ήρθαμε πρώτοι για τις επόμενες δύο βδομάδες τουλάχιστον. Ρε δεν πάτε να πνιγείτε καλύτερα;

For those of you watching the series, I just want to let you know that Prison Break is finally over. Episode 22 is the last of the 4th series.

Good end.

Άκουσα πριν λίγο στο ραδιόφωνο την ελληνική διασκευή, αλλά το πρωτότυπο παραμένει κορυφή...

Ας το αναφέρω και εδώ.

Στην προσπάθεια να ευαισθητοποιηθεί ο κόσμος σχετικά με τον πλανήτη και την κλιματική αλλαγή που συμβαίνει την τελευταία κυρίως δεκαετία (μη μου πείτε ότι δεν καταλάβετε διαφορά στις θερμοκρασίες και στο πότε και με τι ένταση συμβαίνουν ορισμένα καιρικά φαινόμενα τα τελευταία χρόνια), υπάρχει μια προσπάθεια σε στυλ διαμαρτυρίας που ονομάζεται «Η ώρα της Γης» (Earth Hour). Η προσπάθεια αυτή ξεκίνησε από πέρσυ και συνεχίζεται φέτος.

Έτσι λοιπόν, καλούμαστε όλοι το Σάββατο 28 Μαρτίου 2009 και ώρα 20:30 να κατεβάσουμε το γενικό διακόπτη του ρεύματος για μία ακριβώς ώρα ως ένδειξη διαμαρτυρίας για την κλιματική αλλαγή του πλανήτη, αλλαγή που ως επί το πλείστον οφείλεται στην ανθρώπινη παρέμβαση.

Δείτε τη συνημμένη εικόνα για περισσότερες πληροφορίες, όπως και την αντίστοιχη ιστοσελίδα (στα Ελληνικά).

Είδα σήμερα την ταινία «Βαλς με τον Μπασίρ» (Vals Im Bashir ή Waltz with Bashir ο διεθνής αγγλικός τίτλος). Ταινία με περίεργο τίτλο, που δε σε προϊδεάζει γύρω από την υπόθεσή της.

Η υπόθεση είναι γύρω από ένα σκηνοθέτη, ο οποίος μιλάει με ένα φίλο του ένα βράδι σε κάποιο μπαρ. Ο φίλος του, του περιγράφει ένα εφιάλτη που βλέπει πολύ καιρό, ένα όνειρο στο οποίο τον κυνηγάνε 26 σκυλιά για να τον σκοτώσουν. Ο σκηνοθέτης αναρωτιέται τι μπορεί να σημαίνει αυτό και ο φίλος του του περιγράφει τι έκανε ένα βράδι όταν ως στρατιώτης ήταν στον πόλεμο του Λιβάνου το 1982, κάτι το οποίο είναι μάλλον η πηγή του εφιάλτη. Ο σκηνοθέτης συνειδητοποιεί ότι και ο ίδιος είχε λάβει μέρος στον ίδιο πόλεμο, αλλά δε θυμόταν τίποτα! Από εκεί και μετά, προσπαθεί να μιλήσει με ανθρώπους που ήξερε ότι έλαβαν κι εκείνοι μέρος στον πόλεμο προκειμένου να θυμηθεί τι είχε συμβεί. Στο τέλος, ανακαλύπτει τι είχε συμβεί σε δύο πόλεις, τη Σάμπρα (Sabra) και τη Σατίλα (Shatila), κάτι το οποίο το μυαλό του είχε απωθήσει όλα αυτά τα χρόνια.

Η ταινία βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα και είναι σε στυλ ντοκυμανταίρ, λόγω του ύφους της «συνέντευξης» που δίνει ο κάθε χαρακτήρας. Είχα διαβάσει πολύ καλές κριτικές στο περιοδικό City της Θεσ/νίκης και σκέφτηκα να τη δω. Αυτό που με εντυπωσίασε πολύ είναι το στυλ και η ατμόσφαιρα της ταινίας. Αναφέρομαι στην εικόνα, που είναι σε στυλ κόμικ, σαν ζωγραφισμένες εικόνες, μέρη των οποίων κινούνται, πχ. ένας άνθρωπος που περπατάει είναι σα μια ζωγραφιά που κινείται. Μπορεί αυτό να ακούγεται ατυχές, αλλά οι παραγωγοί της ταινίας έκαναν πολύ καλή δουλειά. Ό,τι υπάρχει στην ταινία δεν είναι στατικό, όπως ίσως θα περίμενε κανείς από την περιγραφή που κάνω, αλλά τα πάντα κινούνται και υπάρχει λεπτομέρεια και φυσικότητα. Μου άρεσε πάρα πολύ το στυλ αυτό, τα χρώματα, η φωτογραφία, το όλο στήσιμο, ενώ πολλές φορές μου ήρθε στο μυαλό το Sin City. Η γλώσσα που μιλάνε είναι (μάλλον) η εβραϊκή, ενώ η μουσική υπόκρουση αρκετές φορές μου άρεσε.

Δείτε την, την προτείνω.

Καλησπέρα και Χρόνια Πολλά, Καλή Χρονιά με Υγεία!

Πολλοί θα ενοχληθούν από αυτή τη δημοσίευσή μου, αλλά δεν πειράζει, εγώ θα τα γράψω έτσι κι αλλιώς, άλλωστε αν δεν τα γράψω εδώ που είναι το δικό μου μέρος, πού θα τα γράψω;

Πήγαμε για ένα καφέ σήμερα με τη γυναίκα μου. Μπαίνοντας στην καφετέρια, σε πιάνει ένα ελαφρύ σύννεφο καπνού από τσιγάρο.

Όχι, δεν είμαι fan της Έλενας Παπαρίζου...