Πάω σήμερα το μεσημέρι στο σούπερ μάρκετ για τα ψώνια της εβδομάδας και τόσο πριν μπω, αλλά και βγαίνοντας, βλέπω κλασικά σε όλες τις θέσεις αυτοκινήτων για τους ανάπηρους να έχει παρκάρει κάποιος Μπίλις, ο οποίος μόνο ανάπηρος δεν είναι, εκτός ίσως από την αναπηρία στο μυαλό.
Όταν βλέπω κάτι τέτοιο, από τη μια τσατίζομαι για την απέραντη βλακεία των συνανθρώπων μας, από την άλλη λυπάμαι και ντρέπομαι, γιατί αυτός που θα έρθει και θα έχει την πραγματική ανάγκη για μία τέτοια θέση, θα αναγκαστεί να παρκάρει όσο πιο μακριά γίνεται, γιατί πολύ απλά δε θα βρίσκει ελεύθερη θέση. Τόσο κάγκουρες, ηλίθιοι και κουτοπόνηροι είμαστε ώστε να παρκάρουμε στις ελάχιστες θέσεις αυτοκινήτων για τους ανάπηρους, με ηλίθιες δικαιολογίες του στυλ «Δεν είδα το σήμα με το ανθρωπάκι στο αναπηρικό καροτσάκι», «δε μας χέ..... ρε φίλε, βιάζομαι», «έχεις κανένα πρόβλημα» και άλλες τέτοιες δικαιολογίες που κρύβουν ένα υψηλού νοητικού επιπέδου άτομο. Κατά τα άλλα, δεν είμαστε ρατσιστές. Αν το να κλέβεις τη θέση ενός ανήμπορου ανθρώπου ρε καραγκιόζη δεν είναι ρατσισμός, τότε τι είναι; Μπράβο ρε!
